Oi, oi, oi — wat ben ik een wrakje!

Met enige weemoed denk ik terug aan hoe ik vroeger door mijn moeder werd vertroeteld als ik ziek was. Kippensoep, natuurlijk.

En het bed was helemaal alleen voor mij. En wanneer de lakens klam waren, mocht ik even in de kamer gaan liggen, gewikkeld in een warme deken. Dan ging mijn moeder het bed verschonen. Even later mocht ik dan weer terug naar mijn bedje, dat eigenlijk veel te fris leek, maar o zo lekker was!

En nu?

Nu lig ik daar dan met een volwassen vent naast me in een bed dat eigenlijk alleen voor mij had moeten zijn. Hij snurkt en stinkt. Ik luister naar zijn ademhaling en constateer dat ie helemaal niet zo ziek is als ik. Hij kan ook best het bed verschonen terwijl ik, gewikkeld in een deken, beneden op de bank lig te wachten en te doezelen.

Tijden veranderen. Waar is mijn moeder?

[Oi, oi, oi! Ik ben zo beroerd!]