Ik heb het al wel es eerder hier over hem gehad: Jantje, de hond van Astrid en Leo.

Veertien is ie inmiddels en stekeblind. Eén oog mist ie en met het andere ziet ie niks. Maar dat deert Jantje niks. Hij doet net alsof ie nog ziet.

Nog steeds rent hij achter tennisballetjes aan en verstopt ie ze voor wanneer het oorlog wordt. En Astrid en Leo laten hem gewoon uit. Sinds kort moet dat aan de lijn, omdat ie agressief kan reageren op vreemde dieren en objecten waar ie (letterlijk) tegenop botst.

Maar hij weet waar het struikje is waar hij zijn plasje doet en het plekje waar ie moet poepen.

Volgens Leo is Jantje zich niet ervan bewust dat hij blind is. De wereld is gewoon heel erg donker geworden en blijkbaar hoort dat zo. In elk geval zit Jantje niet bij de pakken neer.

Zolang er nog tennisballetjes zijn heeft het leven zin.

[We zijn vergeten te vragen hoe het staat met Jantjes filmaspiraties. Binnenkort Astrid en Leo nog maar es bellen.]