Vreugde is een beker die je zo moet houden dat hij niet over loopt. Fernand Lambrecht

Vandaag was het geeneens bijzonder dat ze in een scootmobiel zat – nee, vandaag had ze geel-zwarte lippen. Haar club was namelijk kampioen geworden.

Niet alleen haar mond was stemmig gekleurd: ze had ook van diezelfde vegen op haar wangen en ze droeg een passende wollen das van Vitesse. Dat mocht ook wel, want het was best fris voor de tijd van het jaar.

De spelers van het winnende team zouden langskomen in een open bus. Ze stond er al een tijdje op te wachten, langs de kant van de weg. Omdat ze wist waar ze vandaan moesten komen, had ze haar scootmobiel al met de neus de goede richting op geparkeerd.

“Ze zijn hier al geweest, hoor!” joelde een man met een bierblikje in zijn hand. Ze wuifde de balorigheid lachend weg.

“Zo snel zijn die jongens vandaag niet,” reageerde ze, “er schijnt een invalide achter het stuur te zitten.”