Hij was als de haan die dacht dat de zon opgegaan was om hem te horen kraaien. George Eliot
Op een wat oudere man na, was ik aan de beurt bij de Kiosk op het perron om een lauw en slap saucijzenbroodje – zoals saucijzenbroodjes bij een Kiosk op het perron horen te zijn – af te rekenen.
“Heeft u een buskaart?” vroeg ie. Tegelijk haalde hij zijn knip tevoorschijn, die hij omstandig opende. Ik zag een gehoorapparaat achter zijn linkeroor.
“Blauw of roze?” vroeg het Kioskmeisje terwijl ze in een la keek. De man zocht in zijn beurs. Ik vermoedde dat ie het meisje niet had gehoord. Mijn saucijzenbroodje dreigde warm te worden. Ik greep in.
“Blauw of roze?” bulkte ik. De man zocht zijn geld.
“Ik heb alleen een roze.” zei het Kioskmeisje. De man keek op.
“Nee, roze graag.” zei hij.
[Het Kioskmeisje las de strippenkaart in. De man betaalde en kreeg zijn wisselgeld. Toen ik afrekende was mijn snack nog steeds lauw en slap. Alles was goed.]
Mocht jij ook kiezen uit een roze of een blauwe?
{Mowl: ’n roze of blauwe wat?}
Jij? Bulderen? Daar had ik bij willen zijn.
{Mowl: nou goed, ’t was meer hardop praten. Maar toch.}
If you make a joke about hearing-aids
it might backfire one day !
{Mowl: ik ben me d’r niet van bewust ’n lolletje over gehoorapparaten te hebben gemaakt.}
waarom zijn er twee kleuren buskaarten?
{Mowl: volgens mij komt jean met ’n leuke grap.}
denk na!
roze en blauw………
Voor jongens en meisjes natuurlijk!!
{Mowl: hahaha. Nee, roze is voor mensen die ’n kortingskaart hebben.}
Misschien stond z’n apparaat uit
{Mowl: of te laag, te veel geroezemoes, batterij leeg — wie zal ’t zeggen?}
Een stiltecoupé is aan de goede man waarschijnlijk niet besteed.
{Mowl: hoezo niet? Hij was heel rustig.}