Een sportwagen, dacht ik meteen, dat is bijna net zo archaïsch als sigaretten in een glaasje en dames voor laten gaan. Toch had ik er een gezien, deze zomer, toen we op een plein zaten te kijken naar het verkeer van en naar de stad.

Ik herkende de bestuurder. Lief ook.

“Dat is toch…” begon ik opgetogen, nog net niet vingerwijzend. Lief knikte.

“Ja,” bevestigde hij, “maar dat mag best wat minder enthousiast. Je hebt toch niks met hem?”

“Als schrijver niet,” gaf ik toe, “ik word altoos kriegel als ik zijn halfbakken zinnen lees. En al dat gezever over het geloof.” Ik schudde mijn hoofd.

“Maar hij is wel een naam,” zei ik, “en hij woont in de buurt.”

Ik keek de auto na. Er kwam een idee in me op.

“Zullen we eens op zoek gaan naar die kwekerij?” bracht ik.

“Jij kent ook geen faamschaam,” verzuchtte Lief.