Meer dan zes jaar geleden woonden we in Nijmegen, aan de rand van het Waterkwartier.

We zijn er al lang niet meer geweest. Naar het schijnt heeft de buurt een opknapbeurt gekregen. Als ik m’n ogen dicht doe stel ik me zo voor hoe daar nu de oranje vlaggetjes massaal wapperen.

Op de hoek was een bakker. De eigenaresse was nog jong. Ze had de elementaire beginselen van de verkooptechniek onder de knie en begreep dat je altijd vriendelijk moest zijn naar je klanten. Maar ondanks haarzelf kostte het iedere keer weer moeite om niet in schateren uit te barsten wanneer, na gedane boodschappen, de klant een obligaat “Prettig weekendsss” werd toegevoegd – inclusief langerekte ‘s. Het was de tijd waarin we er ons nog niet voor schaamden ons beter te voelen dan anderen.

Ook omdat de bakker op een steenworpafstand van ons huis lag, kwamen we er regelmatig. Brrrr wilde zichzelf nog wel eens trakteren op een koffiekoek. Het moest de specialiteit van de bakker zijn.

Eens waren we gezamenlijk in de winkel. Het was niet druk, een vrouw was voor ons. Om de tijd te doden bekeek ik voor de zoveelste keer de wand met diploma’s en eerbetuigingen die elke bakker schijnt te moeten hebben. Ondertussen hoorde ik het gesprek tussen de klant en de bakkersvrouw.

De klant wees naar de koffiekoeken.

-“Wat zit daar eigenlijk in?” wilde ze weten. Tot onze eigen verbazing hadden wij nooit dat niveau van nieuwsgierigheid bereikt.

De bakkersvrouw kon die interesse wel waarderen. Haar professionele glimlach werd iets breder toen ze begon te vertellen.

-“Als we zaterdags nog gebak overhebben, van die afgelopen week, dan vermalen we dat.” haar ogen glinsterden, “En daar maken we dan koffiekoeken van.”

De klant knikte en bestelde wat anders. Ook wij keerden huiswaarts zonder koffiekoek. Het kan zijn dat we een saucijzenbroodje hebben meegenomen. Maar we hebben in elk geval nooit geïnformeerd waar ze dat van maakten.

[Zou ze er nog zijn, ons bakkersvrouwtje? Mocht iemand d’r toevallig zien: wens haar ‘prettig weekendsss’ van ons.]