Hij staarde de vrouw na, die voorbij was gelopen, met haar blik gericht op haar mobiel. Hij keek me even aan en glimlachte.

“Zie je die man daar, bij de etalage?” zei hij. Ik keek. Er stond even verderop inderdaad iemand, met de handen in zijn zakken, een winkel in te kijken. Ik mommelde bevestigend.

“Hij hoort bij haar,” zei hij, wijzend met zijn sigaret. Ik keek van de man naar de vrouw – ze leken volledig ongebonden van elkaar.

“Let maar op.” beloofde hij.

De man maakte zich los van het venster en liep de straat in, de vrouw achterna. Kort daarna kwam hij naast haar en legde zijn arm op haar schouder. De vrouw reageerde niet, nog steeds gekluisterd aan het scherm in haar handen.

“Zo,” bewonderde ik, “hoe wist je dat?”

Hij trok aan zijn sigaret. Grinnikend blies hij uit.

“Jij bent niet de enige waarnemer,” zei hij.