Ze gingen achter elkaar de roltrap op, de beide mannen met hun nieuwe voorraad bier. Een aantal in een kartonnen doos en eentje in de hand voor onderweg.

Ik merkte dat ik afstand bewaarde, misschien omdat de vermeende grens tussen de twee en mij niet meer was dan een ragdun, doorzichtig vlies. Zo’n wetenschap maakt voorzichtig, wat een ander woord is voor hovaardig.

“Kijk uit waar je gaat,” riep de achterste van de twee, “straks stoot je weer je schenen open!”

De voorste lachte hardop.

“Gelukkig heb ik Korsakov,” riep hij terug, “als het gebeurt ben ik het morgen weer vergeten. Net als de vorige keer.”

Nu lachte de achterste met hem mee.

“Zo is dat,” kreet hij, om, aan het einde van de roltrap gekomen, zijn arm om zijn maat te slaan. Die keek hem aan.

“Samen vergeten we alles,” zei die.

“Samen vergeten we alles,” herhaalde de ander.