Het gaat nu wel heel snel, dacht ik toen ik in de spiegel keek na het douchen. Ik draaide mijn hoofd. Ook aan de andere kant spoorde de vergrijzing in mijn bakkebaarden.
Ik zuchtte en in een flits gleed mijn jeugd aan me voorbij. Mijn dromen. Wensen. Illusies. Wat had ik nog veel willen doen, als ik er de tijd maar voor had gehad. Maar ja. Grijs geworden. Oud ineens. Kans voorbij.
Mijn vingertoppen aarzelden zich in de richting van het plaats delict. Een aanraking volgde. Ik voelde.
“Ah!” deed ik onwillekeurig, mijn adem inslikkend.
Scheerschuim.
[Plotsklaps verdween die hunkering naar nooit bereikte momenten. Nog tijd zat, dacht ik.]
Morgen morgen zei de trage, maar dat zei hij alle dagen.
{Mowl: en ’t verband met m’n kwast?}
@ Mowl: U don’t wanna know
{Mowl: nou maak je me nieuwsgierig.}
Och en daar is nog altijd een mogelijkheid van verven. Alhoewel ik bij mannen het niet erg vind om wat grijs in de bakkebaarden te zien.
Sommigen zien er dan niet alleen sexy uit, maar vooral ook slimmer ;p
{Mowl: en ’t scheelt ook nog es wanneer je George Clooney heet.}
Het haar begint anders wel al behoorlijk uit te dunnen. Op de scheerkwast, dan wel te verstaan.
{Mowl: niet alleen daar.}