Vandaag neem ik — een dag te vroeg — afscheid van mijn collega’s.

Het is een raar soort van afscheid. Bij een echt afscheid hoor je weg te gaan, vind ik. En niet slechts een paar meter te verkassen. Maar toch: officiëel ga ik weg.

Om het feit enige glans te geven, neem ik m’n collega’s mee uit lunchen. Dat wil zeggen: de vier waar ik het meest contact mee heb gehad. Eerst zouden het er drie zijn, maar chef R (je weet wel, zij van die kerstgratificatie!) heeft haar vrije dag geannuleerd en volgens J en A gaat ze mee eten. Leuk.

Je moet je niet teveel voorstellen bij die lunch. Hier in Z verwacht ik geen reebout met stoofpeertjes. Een uitsmijter, misschien. Of een snee brood met twee kroketten. Zoiets. Het moet ook weer niet de spuigaten uitlopen.

Hallo! Ik ga niet ècht weg!

[Ik denk wel dat we het droog houden.]