Nog voor ik iets van haar hoofddoekje kon vinden, liet ze me een blaadje uit een schrift zien. Ze wachtte niet tot ik wat zou zeggen.

“Ies diet goed, ja?” vroeg ze. Ze wees naar de bovenste regel. Van harte gecondoleerd, stond er geschreven, Groeten, M.

Ik knikte. Zij zal dan wel M. zijn, dacht ik, en: wie zou er gestorven zijn?

“Helemaal goed,” zei ik met een glimlach die met opzet ook deelneming zou moeten kunnen betekenen. Ze keek maar deels opgelucht, want er was meer.

“En diet?” wees ze. Van harte beterschap, stond er onder de condoleance, Groeten, M. En daaronder weer Van harte gevinliciteerd, Groeten, M.

“Bijna goed,” bevestigde ik, “alleen moet het gefeliciteerd zijn. Kijk.” Ik corrigeerde de gelukswens. Aandachtig bekeek ze mijn penbewegingen. Met een finale glimlach stak ze daarna het blaadje in haar boodschappentas.

“Ies voor kaartje,” legde ze uit, “klaine moeite, groot plezier.”