’t Was ’n uitzonderlijk kort berichtje in m’n postvak. Na ruim twee jaar van uitgebreide nieuwsbrieven die mij en andere vrienden op de hoogte hielden van ’t verloop van ’t ziekteproces van ’t kleine meisje van onze vroegere overburen las ik dat de behandeling deze maandag zou worden gestaakt.

‘De berg is te hoog.’ schreven de ouders kortweg. ”t Kan niet meer.’

Keer op keer herlas ik de woorden. Ik voelde de haren op m’n arm overeind komen.

“Hoe is ’t?” vroeg Brrrr. Ik vertelde ‘m van ’t bericht.

“Kut.” reageerde die.

“Zul je zien dat ze dan juist begint te leven.” hoopte iemand anders. “Zou echt iets voor haar zijn.”

Ik zweeg en hield m’n vrees voor me. Ik wilde dat ’t nooit dinsdag werd.