Ik citeer mijzelf dikwijls; dat geeft pit aan mijn conversatie. George Bernard Shaw
De jongen boog naar mij als een Sint-Bernard naar z’n kluif.
“Af en toe mag je best wel wat aardiger zijn.” zei hij op zijn voor mij zo bekende toon. “Ik zie dat je erg je best doet, maar toch.”
“Ben ik niet aardig?” vroeg ik. “Wanneer dan?”
“Laatst nog.” zei hij en legde z’n handen op elkaar. “Toen fietste ik langs en je zei helemaal niks.”
“Misschien had ik je niet gezien.” opperde ik.
“Misschien.” zei hij. Hij geloofde er duidelijk niks van. “Maar toch.”
[Tegen ‘maar toch’ begin je niks. Ik beloofde daarom in ’t vervolg beter op te zullen letten. Tevreden leunde de jongen weer naar achteren.]
Je kunt je er ook gewoon bij neerleggen.
{Mowl: of een stukje over schrijven. Heb ik d’r ook nog wat aan.}
Dat ‘Misschien’ gaf al gegronde reden tot twijfel. Het was gewoon arrogantie…
{Mowl: ik?}
Misschien moet hij de hand in eigen boezem steken?
{Mowl: dat geldt voor ons allemaal.}
Hij heeft toch niet op de kluif gekwijld he?
{Mowl: nou, ’t was meer beeldspraak, eigenlijk.}
Soms zie je mensen onbewust over het hoofd
{Mowl: ’t is geen kwaaie wil.}
If you get off your bike next time
and give him a big hug,
he will probably still say : “Maar toch “.
{Mowl: zo zijn ze.}