Het was gisteren eindelijk die zonnige dag, die ze al zo lang hadden voorspeld. Maar wij hadden kaartjes gereserveerd voor de matinee van Harry Potter. De zomer van 2004 hebben wij doorgebracht in de bioscoop.

Op zich gaf dat niet, want na de film zijn we Turkse pitza’s gaan eten, aan de Rijnkade. Vriendin Linette was erbij en we bestelden elk een andere. Linette met Turkse worst, Brrrr met tonijn en ik met lamsgehakt. We deelden samen en genoten dubbel.

We hadden besloten er een heel dagje van te maken. Want voor gisterenavond stond een benefiet van de Arnhemse Tafelronde op het programma. Artiesten uit diverse kunststromingen traden belangeloos op ten bate van het Goede Doel. We waren met name vol verwachting van drie optredens van Introdans.

Laat me het je meteen maar vertellen: ga nooit naar een benefiet waar artiesten belangeloos optreden. Als ze geen geld hoeven, doen ze het om naamsbekendheid te krijgen en de reden dat ze die niet hebben is vaak omdat het bagger is wat ze doen.

Het startte met een onduidelijk gezelschap van drie vrouwen, een winkelwagentjes en dozen mie die werden platgestampt. Elke minuut duurt lang – en zeker wanneer de blaas intussen volloopt.

Maar we moesten ook nog door vier videofilmpjes van tweedejaars-studenten van de HKA heen (die overigens niet onverdienstelijk waren, dat moet gezegd worden). Waarna een optreden volgde van Pinkenbiest, de twee dames op de wazige foto.

Zij hadden een act met flosdraad (zoals je ziet) en ketchup. En warempel, het was leuk. We hebben zowaar gelachen, hoewel ik er niet helemaal zeker van ben dat we niet al blij waren überhaupt iets te kunnen begrijpen. En mijn plasdruk werd steeds groter. (Ga dan voor de voorstelling naar de wc! Ja, maar vooraf was het gratis drinken en een sanitaire stop gaat allemaal af van de zuivere drinktijd. Het zijn keuzes die je moet maken.)

Wat het hoogtepunt voor de pauze moest worden, Introdans, was een diepe teleurstelling. We zagen drie fragmenten uit jeugdvoorstellingen, bedoeld om jongeren enthousiast voor ballet te maken. Veel gimmicks en geintjes, maar weinig wat je raakte. Overigens nam Spaanse buurtjongen Antonio hierbij afscheid van de Arnhemse balletgroep. Hij zet zijn carrière voort in Duitsland. Ik klapte en vluchtte naar de toiletten. Daarmee was de druk van de ketel.

Toen werd het programma omgegooid.

Vanwege een voetbalwedstrijdje was besloten om de tweede helft van dat partijtje in de grote zaal op het doek te vertonen. Om pas na afloop van de match verder te gaan met het programma. Op veler verzoek, werd ons verzekerd. Nou, in elk geval niet het onze.

Wat was dat voor een waanzin? Het toegestroomde publiek wíst toch dat er een voetbalwedstrijd gemist zou worden? En als het dan niet anders kon, had dan ergens in een hoekje een toestelletje neergezet voor de orangisten onder ons.

We besloten geen zin te hebben om drie kwartier (en naar later bleek nog langer: er volgden nog twee verlengingen en strafschoppen) te wachten en ons in de foyer vol te laten lopen. Dat kon thuis ook – tegen aanzienlijk lagere kosten.

[Thuis werd het toch nog gezellig. Tot we ons stijf schrokken van het getoeter op straat. Het zou toch niet waar zijn? Jawel, we hebben gewonnen.]