We waren in het Filmhuis. We zouden 5×2 gaan zien.

Vijf minuten voor het begin van de film waren we de enige aanwezigen.

-„Weet je nog?” zei Brrrr. Ik wist wat ie bedoelde. Jaren geleden waren we ook alleen in de zaal. Philadelphia werd alleen voor ons gedraaid. Een privé-voorstelling — schitterend.

Het zou nu niet zo zijn.

Een minuut voor het begin van de film druppelden enkele dames binnen, kopje thee in de hand. Ze zochten hun plaatsen.

Toen de zaallichten uitgingen en de voorfilms werden vertoond kwam nog een groepje dames binnen. Het was een conversatie gestart die voorlopig nog even zou worden voortgezet. Met veel misbaar namen de dames plaats achter ons.

Ook nadat de hoofdfilm was gestart kwamen er mensen — het spijt me te moeten zeggen: maar het waren weer dames; we waren de enige mannen in de zaal — binnen. Omdat hun ogen moesten wennen aan het donker struikelden ze. Daardoor giechelden ze. En duurde het nog langer voordat ze hun plek hadden gevonden. De groep dames achter ons was trouwens ook nog niet uitgesproken.

Een kwartier na aanvang van de film was iedereen stil. Er kwam geen nieuw publiek. We konden ons richten op de film.

-„Geen privé-voorstelling, dit keer.” fluisterde Brrrr.
-„Sst!” sisten de dames om ons heen.

[Desalniettemin is 5×2 een film die beklijft. Ik vind dat een mooi woord, ‘beklijven’. Het is zo niet-Tefal.]