Ik keek in de etalage en bleef als vastgenageld staan. Daar stond hij.

Zijn bovenlichaam was ontbloot, zijn spieren geprononceerd zichtbaar. Zijn handen hingen ontspannen langs zijn lichaam. Hij had een kleine tatoeage op zijn biceps. Hij was stoer.

-“Wat is er?” vroeg Brrrr. “Waarom loop je niet door?”
-“Mooi.” fluisterde ik hees.
-“Wat?”

Ik knikte in de richting van de etalage. Brrrr keek. En weer terug.

-“Dat is een pop. Een etalagepop.” Hij probeerde niet zijn verbazing te verbergen.
-“Hmm.” zei ik.

We liepen zwijgend door. Wat viel er te zeggen?

(Zou het raar zijn als ik zijn telefoonnummer zou vragen? Of ben ik al te ver heen?)

Foto: Bob Witkowski