De mens van gisteren is gestorven in die van vandaag, de mens van vandaag sterft in die van morgen. Plutarchus

Hij ademde in mijn gezicht om het te bewijzen.

“Ruik je iets?” vroeg hij. Ik kreeg geen tijd hem te antwoorden. “Ik heb de hele dag nog niet gedronken.” zei hij. Hij glimlachte. “Nou ja, vanmiddag in elk geval nog niets.”

Ik reageerde misschien te lauw. Hij vond het in elk geval nodig me uitleg te verschaffen.

“Mijn moeder huilde vanmorgen.” zei hij. “We waren bij de hulpverlening. Zoals zo vaak. En ze heeft ook wel vaker gehuild, maar dit keer was het heftig. ‘Ik wil jou niet begraven’, riep ze. Shit man, die kwam wel binnen.”

Hij knikte en snoof. Dan dwaalde zijn blik weg. Met zijn mouw veegde hij zijn neus.

“Dat ze zoiets zei, man.” Zachtjes wiegde hij zijn hoofd. “Zomaar.” Zijn stem klonk ineens broos. Hij keek op. Zijn ogen glinsterden alsof ze elk moment konden breken.

“Je zou al om minder gaan drinken.” prevelde hij.