Na een operatie stonden er nog bestraling en chemo voor haar open.

“Ik weet het nog niet,” zei ze, “ze geven me dan dertig procent kans.”

Ze schudde haar hoofd.

“Ik denk dat dat niet mijn weg is,” zei ze, “dan maar minder tijd.”

“Ik zie jou ook niet in het ziekenhuis aan slangen en monitoren,” deelde ik.

“Precies,” zei ze, “wanneer het eenmaal zover is, is het goed.”

We dronken een glas wijn en aten de bitterbalen die waren beloofd. Ze sloot haar ogen.

“Dit zijn de momenten waarvan ik leef,” fluisterde ze.

“Niet alleen jij,” vulde ik aan, “wanneer je moet gaan, of het nu volgende week is of over twintig jaar, denk ik graag hieraan terug.”

Ze glimlachte.

“Wat dat gaan betreft,” zei ze, “laat jij me uit? Ik moet naar huis.”

Bij de deur omhelsden we elkaar. Wat langer dan normaal.

“Rijd je voorzichtig?” zei ik.