-„Da’s Herman.” zei de vrouw toen we de rooie poes aan het aaien waren.

De rooie poes blokkeerde altoos onze weg, wanneer we boodschappen gaan doen.

-„Mrauw!” riep ze dan. En ze liet ons pas door nadat we haar uitvoerig betast hadden. „Mrauw!” riep ze ons dan nog es na.

Van wie de poes was, waar ze woont of verdere details over haar leventje waren ons onbekend. En zij liet dat zo. Af en toe een reguliere betasting — meer hoefde ze niet.

Maar daar was nu een einde aan gekomen. Zij bleek een hij (poezen zijn niet zo eenduidig geslachtelijk) en hij had zelfs een naam: Herman. Herman keek licht verstoord op. De magie was gebroken.

Herman zien we nog steeds dagelijks. Hij zit op de stoep van zijn woning en kijkt ons ongeï®´eresseerd aan. Hij wacht op andere passanten die hij nog even enthousiast benadert.

-„Mrauw!” horen we achter ons.

[Het lijkt alsof er enige spot doorklinkt. We voelen ons opzij gezet. Waarom is ons sprookje doorgeprikt?]