|
“Dat ik dit nog mag meemaken.”
De euforie over Die Wende kwam de volgende dag tot ’n eerste hoogtepunt. Voor wie d’r niet was of niet kon zijn was er de televisie met constant nieuwe beelden en prognoses. Ik keek d’r samen met m’n ouders naar.
Mensen bij de grensdoorgang, mensen op de muur, mensen met hoop en ongeloof. Maar eerst nog de vraag of dit nu definitief was of niet. Hoongelach was ’t antwoord. De grens was open en zou nooit meer dicht kunnen. De Koude Oorlog was voorbij. Voor altijd.
“Dat ik dit nog mag meemaken.”
Vader was moe en zwak maar blij. Moeder verzorgde nog ’n keer z’n wonden en gaf hem z’n medicijnen. Drie jaar is lang.
Morgen zou Vader sterven.
[We gingen op tijd naar bed. Ik bleef deze nacht in ’t ouderlijk huis slapen, de deur van de slaapkamer open. Voor ’t geval dat.]
Mooi geschreven. Elke historie heeft zijn eigen verhaal…
Twee momenten die zolang jij leeft met elkaar verbonden zijn. Ook daar komt ook ooit een einde aan.
Ontroerend!
Wat prachtig geschreven.(Maar wel een beetje gedateerd. Je lijkt Selçuk wel.)
“Voor altijd” bestaat niet in de grote wereld. Alleen als een geliefde dood gaat, dan wel. Helaas.
scheet wat schrijf je toch mooi, en wat hou ik van je. x brrrr