Vrolijkheid is al te dikwijls vermomde melancholie. Leigh Hunt

Tante was over Vroeger aan het vertellen – één van haar meest geliefde onderwerpen. Niet omdat toen alles beter was, maar vooral omdat sindsdien het allemaal veel slechter was geworden. Een belangrijk onderdeel van Vroeger was verhalen over de Mensen van Toen. Zo kwamen we over De Poot te spreken. “Waarom heette die zo?” vroeg ik.

“Ja.” zei Tante. “Zo heette die natuurlijk niet, maar zo noemde iedereen hem. De Poot.”

“Waarom noemde iedereen hem zo?” wilde ik weten.

“Omdat hij een stijf been had.” zei Tante. “Daarom noemde iedereen hem De Poot.” Ze mijmerde even weg en veegde, zoals gewoonlijk, niets van tafel.

“Hij had ook nog een vriendin.” herinnerde ze zich. “Maar hij is nooit met haar getrouwd.”

“En hoe heette die?” wilde ik weten.

“De Pot.” zei Tante.

[Weet je wel hoe moeilijk het is niet te lachen?]