Er zijn er die verklaren dat een bezoek aan de Blokker het ergste is wat een mens kan overkomen. Geloof me, het kan nog vele malen erger.

Schoonvader Wim is een koffieliefhebber. Het is ons dan ook een raadsel dat hij zich thuis behelpt met een koffiezetapparaat van Douwe Egberts. Maar goed, we gunnen iedereen zijn eigenaardigheden. En we hadden er hier ook waarschijnlijk nooit een woord aan besteed, als niet de glaskan van die machine kapot was gegaan. Gelukkig had ie de nodige punten gespaard en kon er zo een kan in de DE-geschenkenwinkel worden gehaald. Of wij dat even wilden doen. We kregen een zakje met punten en een briefje mee: 2.500 punten voor de Glaskan Excellent-10SN de Luxe en Montreux.

Toen wij in alle onschuld de desbetreffende winkel betraden ontsnapte een krachtterm Brrrr’s lippen. Tientallen vrouwen krioelden tussen de vitrinekasten door.

-“Gauw, een nummertje trekken.” siste ik naar Brrrr. Uit pure zenuwen trok ie er twee: we hadden de nummers 17 en 18. Ik keek naar de display boven de balie. Op dat moment was nummer 5 aan de beurt.

In het algemeen geldt de regel dat een getrokken nummertje de volgorde van afhandeling bepaalt. Maar niet wanneer een bus plattelandsvrouwen is losgetrokken. De vrouw die de winkel bestierde drukte op de zoemer.

-“Nummer 6.” Een struise dame drong zich naar voren. “Ik heb nummer 3. Maar ik had net geen tijd.” zei ze. Blijkbaar was er geen verdere verklaring nodig. Ze werd geholpen. Aan de balie werd het intussen steeds drukker met nieuwe klanten. De DE-dame had er genoeg van. Ze plantte haar handen op de balie.

-“Wil iedereen die níet aan de beurt is, naar achteren gaan!” galmde ze. Geschrokken deinsden de meeste vrouwen terug. “Ik stik zowat.” mompelde ze.

Op dat moment brak de hemel open en viel de regen met bakken neer.

-“We zitten gevangen in een DE-geschenkenwinkel.” fluisterde ik tegen Brrrr. “Wat is erger dan gevangen te zitten in een DE-geschenkenwinkel?” Langzaam schudde Brrrr zijn hoofd.

-“Wil jij hier even blijven wachten?” zei hij.
-“O nee! En jij dan zeker bij de deur gaan staan en frisse lucht krijgen. Zo zijn we niet getrouwd.” Liefde kent zijn grenzen.

-“Het spijt me, maar ik moet hier even weg.” zei Brrrr. Blijkbaar had de affectie van zijn kant ook het kritieke punt bereikt. Ik liep hem achterna. Het was een weldaad om bij de open toegangsdeur frisse zuurstof te krijgen. Brrrr stak een sigaret op. Ik keek over mijn schouder. De vrouwen waren weer langzaam naar de balie teruggekropen. Een enkeling had een koffiezetapparaat in zijn handen. Anderen zakken met, naar ik aannam, punten. Boven de balie was het display van de nummerautomaat. 20. Mijn hart schoot in mijn keel. Ik porde Brrrr in zijn zij.

-“Twintig.” bracht ik uit, “Ze zijn bij twintig!”
Voor de tweede keer hoorde ik Brrrr een krachtterm uiten. Hij doofde zijn sigaret en samen struikelden we naar de balie.

-“We hebben 17!” riep Brrrr.
-“En 18.” hakkelde ik. Niemand reageerde. De vrouwen verzamelden zich om ons heen en hielden koffiepads en andere accesoires omhoog. We waren in een horrorfilm terecht gekomen.

De DE-dame had weer een klant afgewerkt. “Elf.” riep ze. “Wie heeft nummer elf?” Een moeder met haar dochter duwden zich naar voren. Ze hadden belangstelling voor een doosje lepeltjes.

Nadat de DE-dame een bruin kokertje op de balie had gezet, werd het door de moeder en haar dochter in alle rust geopend. Elk lepeltje werd minutieus onderzocht, alsof er geen zaak vol wachtende klanten bestond. De DE-dame sloeg het tweetal gelaten gade.

-“Het lijkt verdorie wel of ze een gouden horloge met diamanten uitzoekt.” fluisterde Brrrr.

-“Hoe duur zijn ze?” informeerde de moeder.
-“Betaalt u met punten?” wilde de DE-dame weten. Nee, ze hadden geen punten.
-“Dan moet u wel een toeslag van €1 per lepeltje betalen.” zei de DE-dame.
-“Dus dan betalen we €1 extra?” vroeg de moeder.
-“Per lepeltje.”

Dat vond de moeder prima. De lepeltjes werden alvast aangeslagen, terwijl de dochter ze nog onderzocht. De DE-dame noemde de prijs.

-“Maar dat is zes euro meer dan normaal?!” uitte de moeder verbaasd.
-“Dat komt door die toeslag.” verklaarde de DE-dame.
-“Maar die was toch maar één euro?” wilde de moeder weten. De DE-dame knikte.
-“Per lepeltje.”

De moeder keek naar de dochter en naar de lepeltjes.

-“Dan doen we het toch maar niet.” Ze duwde de lepeltjes terug in de koker en zette het weer op de balie. De DE-dame legde het weer terug.

-“Twaalf.” riep ze. “Wie heeft er nummer twaalf?”

[Het voert te ver om te vertellen wat er verder nog allemaal gebeurde. Zo bleek, toen wij aan de beurt waren, dat onze punten gebundeld per 1.000 moesten worden aangeleverd en konden we eerst de punten gaan tellen en bundelen. Daarbij kwamen we tot de ontdekking dat we honderd punten tekort kwamen. Maar uiteindelijk stonden we dan toch buiten. Met de glaskan. “Vrij.” verzuchtte ik. “Wat er ook gebeurt, ik ga van mijn leven niet meer naar deze winkel!” verklaarde Brrrr. Ik was het er roerend mee eens.]