Nietsvermoedend schoof ze dichterbij – althans, zo zal het de bedoeling zijn geweest – tot ze eindelijk na genoeg was geschuifeld om zich bijna geluidloos verstaanbaar te maken.

“Houd je hem wel in de gaten?” prevelde ze door haar tanden, knikkend naar de man even verderop, “hij moest daarnet zo niezen.”

Ze draaide haar ogen tersluiks naar mij.

“Hij heeft corona gehad,” smiespelde ze – ze bracht het nog indringender.

“O?” zei ik. Dan bedacht ik iets.

“Maar dat was ik net,” zei ik, “drie keer achter elkaar.”

Ze perste haar lippen samen.

“Wat?” sprak ze buik.

“Dat niezen,” zei ik, “dat was ik. Dat heb ik van mijn vader. Drie keer achter elkaar. En hard! Alsof er een motor wordt gestart.”

Het moest kort bezinken.

“O.” zei ze dan.

Ik zag haar ogen samentrekken. Er werden gedachtes geconstrueerd.

Dan heropende ze haar mond.

“Heb jij dan soms corona gehad?” deinsde ze terug.