Vandaag is het er dan toch van gekomen: een bezoek aan de tentoonstelling NEGERPLASTIEKEN & MODERNE MEESTERS in het Museum voor Moderne Kunsten in Arnhem.

Even uitleggen.

Voor de oorlog begon Carel van Lier een kunsthandel. Hij richtte zich vooral op moderne kunst en ethnografica. Dat is, zeg maar, kunst uit Afrika en Azië. Hij was ook de man die het magisch realisme een duwtje in de rug gaf. Ook de naam zou door hem zijn bedacht.

Van Lier was jood (het zou een thema kunnen zijn van dit weblog), kwam in concentratiekampen terecht en overleed in 1945 aan de gevolgen van zijn gevangenschap.

Het Museum voor Moderne Kunsten heeft een grote collectie magisch-realisme, met werken van Carel Willink en Raoul Hynckes. Het ligt dan ook voor de hand dat dit museum deze tentoonstelling heeft georganiseerd. Daarnaast werd er ook werk van Dick Ket getoond (als je ons es een cadeautje wil geven…) en Charley Toorop. Nou ja, smullen dus.

Tot onze blijde verrassing ging de tentoonstelling ook nog es door op de eerste verdieping. En nu ik het er toch over heb: d’r is daar een vide in de koepel van het museum. En daar is een promenadegalerij. En daar hingen de magisch realisten. Die ik graag wilde zien. Er was echter een probleem.

Ik heb hoogtevrees.

Als ik die galerij zie, klamp ik me al vast aan alles wat ik maar kan vastpakken (nog mijn excuses aan die suppoost, het was niet zo bedoeld) en zie alleen nog maar rode vlekken voor mijn ogen.

Ach, zou ik die doeken nog eens een keer van dichtbij mogen bekijken? Als ze van de muur af worden gehaald, bijvoorbeeld?

Bij voorbaat dank.