 |
|
Ze waren er veel, gisteren in de schouwburg, van die cultuurbewuste mannen, met hippe outfit en trendy brillen, die heel pedant met het veel te dure programmaboekje en een glas champagne door de gangen van het theater paraderen om zich door de andere bezoekers te laten bekijken.
Op iets te luide toon bespreken ze met mekaar de ingenieuze choreografie en de geraffineerde stijl van de hedendaagse flamenco en – natuurlijk! – de uitermate getalenteerde dansers.
Getalenteerd.
Ik vind ze vooral lekker om naar te kijken.
[Ik heb me wat onrustig op de stoel heen en weer zitten schuiven, gisterenavond. Als een kind in een snoepjeswinkel dat nergens aan mag komen. Het leven is lijden.]
En, had jij je zwarte blouse en streepjespantalon ook aangetrokken?
{Mowl: ik heb niet zo’n lijf.}
zodeknetters! Dit zijn me een paar bon-bonnetjes zeg.
{Mowl: nou!}Â
Wat toevallig zeg. Ik heb gisteren nog in mijn mailbox een advertentie over hun optreden gehad en ik dacht, Yumm die zien er lekker uit. Zou het de moeite zijn om te gaan kijken? Ja dus?
{Mowl: wat denk je?}
Dus in de schouwburg hadden jullie wel weer zin in champagne?
{Mowl: we hebben altijd zin in sjampie. Bijna altijd.}