Enkel oppervlakkige mensen hechten geen belang aan uiterlijkheden. Fernand Auwera

Ze wilde wel vertellen waarom ze achter een rollator liep. Daarvoor liet ze het looprek los en wreef met haar handen over haar hals, die ze strekte, met de kin omhoog, zodat ik hem goed kon zien. Hij oogde nogal opgezwollen.

“Het zijn mijn schildklieren,” zei ze samenspannend, “die doen het niet zo goed.”

Nadat ze zeker wist dat ik de keel uitvoerig had bekeken, ontspande ze zich en herpakte ze de grepen. Steunend op het karretje ging ze verder.

“Ik blijf maar eten,” verzuchtte ze, “en nu heb ik obesitas.”

“Obesitas?” herhaalde ik, “maar u ziet er helemaal niet zo dik uit.”

Ze knikte vermoeid.

“Ja jongen, dat hoor ik wel vaker,” zei ze, “ik heb meer verborgen obesitas. Niemand ziet het.”

Ze schoof wat heen en weer. Dan boog ze voorover.

“Ik denk wel eens: ‘je kunt beter een gebroken arm hebben’,” sprak ze, “dat zien ze tenminste.”