Aan de Keizersgracht, op de hoek met de Spiegelstraat in Amsterdam vind je Restaurant Oktober. We besloten daar te lunchen.

De sfeer was aangenaam. We kwamen net van het Rijksmuseum en waren blij verrast door de kunst aan de muur van deze eetzaak. Alles bleek trouwens te koop. We hebben er geen gebruik van gemaakt.

We startten met een overheerlijke pommodorisoep. De soep was licht gekleurd en had een smaak die we eerst niet thuis konden brengen. Vanwege de bleke tint vermoedden we in eerste instantie dat er — naast de pommodori — ook paprika’s waren gebruikt. Dat vermoeden maakte ons wat opstandig. Maar dat werd snel weer de kop ingedrukt door de alleraardigste serveerster, die ons snel uitlegde dat we waarschijnlijk de salie proefden. Okee, het was genoeg om weer te ontspannen. De salie bleek overigens wel op de kaart vermeld, maar we hadden het over het hoofd gezien. Sorry.

De soep werd geserveerd met een schijnbaar zelfgebakken focaccia, maar ook daar bracht de serveerster uitleg. Het was niet zelfgebakken, zo vertelde ze, maar opgespeurd bij een klein maar ambachtelijk bakkertje, ergens anders in de hoofdstad. Waar ze het vandaan hadden, kon ons echter bommen. Het was overheerlijk.

Het was daarom zo teleurstellend dat de andere gang, een pistoletje met kalfslende met tonijnsaus (vitella tonato, dus) met rucola-sla geserveerd werd op een ordinair bake-off broodje. Wat overigens niks afdeed aan de smaak, maar wel aan de entourage.

De waardering was vanwege deze onvolkomenheid enigszins verdeeld. Het eten scoorde uiteindelijk een 7½. Net als de ambiance, trouwens. Over de bediening waren we het wel eens: die was een ronde 8 waard. Waarmee Oktober uiteindelijk uitkwam op een 8^–.

[Ach, het zonnetje scheen en we waren in Amsterdam. Dat stemt je mild.]