De kraakwagen maakte voldoende misbaar om de nieuwsgierigen te laten kijken. Ikzelf was geen vreemde.

Er werd een huis ontruimd. Ik voelde me als een middeleeuwse voyeur bij een terechtstelling op het marktplein, maar kon toch niet wegkijken.

“Iemand heeft zijn huur niet betaald,” voorzag ik het drama van commentaar.

“Het kan ook van die twee jongens zijn die pas zijn weggevoerd,” opperde Lief – hij was naast me komen staan.

“Of die man die ze dood hebben gevonden,” bedacht ik.

De vrouw van tegenover keek over haar balkon, een jongen hield stil op de stoep, een man kwam aangelopen om te kijken. We zagen hoe meubels naar buiten werden gebracht en in de open bek van de destructie werden gegooid. De overgebleven inboedel van een onbekend leven werd aan grove stukken gekauwd.

We gingen terug aan tafel waar ons de koffie wachtte. De executie ging buiten nog wel even door.