Ooit

Het leven is een weg omhoog, de stof is een weg naar beneden. Henri-Louis Bergson

Kunstenaars zijn net als Boeddha, zei ze: de schoonheid waarmee ze zich omringen laat hen stralen en sprankelen. Maar de ontmoeting met de armoede en ziekte van de werkelijke wereld leidt tot neerslachtigheid en depressie.

“En dat is goed,” verzekerde ze me, “deze mensen leven werkelijk”. Ze knikte discreet naar een aantal anderen, van wie ik wist dat ze bij een overheid werkten. Ze zaten bij elkaar in afwachting van een bijeenkomst van de een of andere aard.

“Zo kun je ook worden,” fluisterde ze, bijna samenspannend.

Ik hoorde het groepje praten over notities en visies. De toon van de zinnen was zeer belangwekkend en dan had ik het nog niet eens over de inhoud. Het kwam me allemaal erg bekend voor. Dit was eens mijn leven.

“Ik ben zo geweest,” bekende ik zacht.

Ze keek me aan, verbaasd.

“Jij toch niet,” schudde ze haar hoofd beslist, “jij leeft nog.”

Standaard