“Het is desinfectie,” begon de man, die ik vaag kende. Ik begreep niet meteen waar hij het over had, maar hij nam goddank de moeite het aan me uit te leggen.

“Hoe lang kennen wij elkaar?” vervolgde hij – ik had eerlijk gezegd geen idee: mij stond geeneens een eerste ontmoeting van ons bij omdat we, zoals ik al zei, een tamelijk beloken relatie onderhielden. Ik moest hem het antwoord schuldig blijven, maar dat gaf niet, hij kwam er al zelf mee.

“Vijf, zes jaar,” antwoordde hij, “en er is veel gebeurd in die tijd. De liefde kwam, ik ben verhuisd, getrouwd en afgekickt van de drankzucht.”

De laatste mededeling kwam nogal plompverloren.

“Zo,” zei ik slechts.

“Dus denk vooral niet dat ik weer teruggevallen ben,” zei de man, “het is desinfectie.” Ik begreep hem nog steeds niet. Hij zuchtte.

“De alcohol die je ruikt,” benadrukte hij, “dat is pure desinfectie.”