De opvang van behuizing kan reiken tot een dal, maar de diepte des te meer.

De mist van uit de kamer begon weg te trekken, zowaar de tranen zich droogden. Vanuit een schemerige raam zag ik hem binnenlopen, hij kwam vaag steeds dichterbij. Mijn ogen begaven in rust en moesten nog ontwapend worden, totdat hij naast mij kwam te zitten, plots opende mijn ogen zich helemaal voor de god uit-één-dozijn. Alles om mij heen verloor zijn kracht, zo leek het en de ramen gaven de tranen weer, die zich hadden gedroogd.

“We zijn alleen Brigitte, wat wilde je mij vertellen toen je bij ons was. Ik had het gevoel, van voor je de vlakte raakte, je het bewustzijn wilde verwoordden, over ons. Nee toch, of wel. Je begrijpt toch zeker dat het beroepsgeheim is en geen agenda.” zei Ben geschokt.

“Het is veilig te zeggen en met zekerheid vast te stellen, dat er niets is, echt niets. Het geheim is veilig tot in het diepste van m’n diepst tot aan de grafsteen verbonden. Waar geen ziel zal loepen.” antwoordde ik bedrukt terug.

Het hele of het halve glas, dacht ik, maar dat terwijl het verlies een deuk had opgelopen. Besloot ik te gaan voor het halve glas.

“Ik heb het gevoel dat je iets voor mij achterhoudt. Klopt dat? Ik zie het aan de kijkers als je iets achterhoudt.” reageerde Ben achterdochtig.

“Er is niets, nee echt niet. Alles is veilig, want er is echt niets meer. Ga naar je gezin, daar waar je thuis hoort en denk niet aan mij. Het geheim is nogmaals veilig.” antwoordde ik gebroken.

Even later ging de zware deur langzaam, langzaam-aan dicht, en de tast van de buik kwam in lijden. De kramp, pijn, de tranen die rolden over het raam, vormden tot een oceaan van bezinking.