Mijn grootmoeder heeft mij de tijd nagelaten. Ik hoef hem slechts zo nu en dan op te winden en dan gaat hij weer voort voor bepaalde duur.

“Ik begrijp nu steeds beter wat ze bedoelden,” zei ik tegen Lief. Ik had het over de Oude Mensen van Toen die klaagden dat hun wereld steeds kleiner werd doordat er steeds meer omvielen. Dat ze klaagden vond ik destijds. Nu zou ik zeggen dat ze vaststelden. Met enige weemoed, misschien, maar vaststelden, niet meer dan dat.

Lief begreep me – hij heeft per slot dezelfde kantelingen meegemaakt. Nou ja, goed: veel ervan. Hij begreep ook waar mijn melancholie vandaan kwam en nam mijn hand.

“Ze gaat niet dood,” beloofde hij. We waren net onderweg naar haar met een boek en een foto. De toezegging die hij deed was evenzo zinloos als noodzakelijk. Ik glimlachte.

Intussen wilde ik niets liever dan de tijd opdraaien.