“Hoe gaat het?” was de korte maar duidelijke vraag die ze me mailde. Ik moest er lang over nadenken.

“Ik weet het, eerlijk gezegd, niet,” schreef ik uiteindelijk maar terug. “Bij de eerste vergrendeling merkte ik nog een soort van algehele solidariteit en tijdens de tweede had ik vakantie. Het is dit keer heel anders – tenminste, zo voelt het.”

Ik had onderdies veel meer kunnen uitweiden, wist ik, zonder ooit volledig of uitsluitend te zijn geweest. Of eerlijk. Want het was vooral mijn onderbuik, besefte ik, die ik ongehinderd door zelfkennis of zelfbeheersing tot mij liet spreken, al was ik tot voor kort nog zo huiverig geweest om ernaar te luisteren.

Angst is een slechte raadgever, hield ik mezelf voor – maar wat als er geen andere was?

Ik sloot de gordijnen, trok een laken over me heen en zette een kerstfilm op. En daarna deel twee. Dat zou me leren.