’s Morgens liggen de gedachten nog verscholen en tasten aarzelend om zich heen. Ze glanzen als goud. John Steinbeck

Alle treinreizigers kregen een bloembol, gisteren, op de eerste werkdag van de lente. Alle reizigers? Lou!

Op de loopbrug, bij de perrons 3 en 4, zag ik de groene loper uitgerold en het meisje met de gratis bollen. Maar op perron 6, waar ik moest zijn stond niemand. En ook op 7, 8 en 9 zag ik niemand iets uitdelen. Ik veranderde ineens in een kind op de lagere school dat bij het uitdelen van de verjaardagstraktaties steevast werd overgeslagen. Ik hoorde van ver de weergalmende woorden van een traumaverwekkend treiteraartje.

“Nee, jij krijgt niets. Want jij bent stom.” – de echo alleen al deed me schudden.

Zo werden zonder twijfel vele reizigers op 6, 7, 8 en 9 teruggegooid naar de frustraties uit hun kindertijd.

[Dankzij de Spoorwegen heb ik nu dus ook een jeugdtrauma. En dat terwijl ikzelf nooit werd overgeslagen bij de verjaarstraktaties. Zo zie je maar, het is nooit te laat.]