De fictie is allang voorbijgestreefd, de realiteit overtreft steeds meer zichzelf. Johan Anthierens

Baseballpetje liep al bellend samen met mij de buurtsuper uit.

“Waarom wil je precies weten wat er is gebeurd, man?” praatte hij in zijn toestel – ik hoorde een zeldzame mengeling van straattonen en ironie, die terugkeerden in de fonkeling die ik in zijn ogen zag. “Weet je wat jouw probleem is, jongen: jij bent gewoon te nieuwsgierig, man.”

Ik liep voor hem en hoopte dat Baseballpetje dezelfde hoek om zou gaan als ik – ik had geluk. Het gesprek ging zonder hapering verder. Het was nu zaak om niet te snel te gaan en hem kwijt te raken, wilde ik ontdekken wat er was gebeurd.

“Rustig, man.” lachte de jongen. “Wil jij weten wat er is gebeurd? Ik zal je zeggen wat er is gebeurd. Luister.”

Een net langsrazende scooter smoorde het vervolg in geluidspulp. Even wilde ik omdraaien en Baseballpetje vragen zijn woorden te herhalen. Alweer aarzelde ik te lang.