“Och hemel, wat heb ik nu gedaan,” mompelde de apothekersassistente in lichte paniek.

De klant voor me had een product gekocht en wilde pinnen en ze had iets verkeerds ingetoetst waardoor de papierrol begon te lopen. Wat ze ook probeerde, er leek geen einde aan het afdrukken te komen.

De airconditioning was niet opgewassen tegen deze publiekelijk tentoongestelde vergissing. Kleine pareltjes vormden zich op haar voorhoofd en haar wangen werden rood. Maar uiteindelijk stopte de printopdracht en bleef alleen een meterslange lijst als getuige achter.

De apothekersassistente zuchtte. Ze drukte opnieuw wat toetsen in.

“Dat is negenendertig vijfennegentig,” zei ze. De klant betaalde.

Dan was ik aan de beurt.

“Wilt u ook iets aanschaffen?” vroeg ze.

“Ik kom alleen voor een receptje,” zei ik.

De apothekersassistente keek vluchtig naar de kluwen papier op de toonbank en daaroverheen. Even fronste ze. Dan zette ze haar glimlach weer op.

“Gelukkig,” zei ze.