Gisteren was het dan zover: we moesten een rondje rennen rond de tafel voor een goed doel. Mowl had ‘r al over geschreven.

We werden in het Wijnmuseum ontvangen met een glaasje champagne. Dat wil zeggen: Brrrr kreeg een heel glas, ik een halfje. Toen de ontvangstmevrouw mijn wat sippe gezichtje zag, stelde ze me gerust: er mocht worden bijgevuld. En dat gebeurde ook: een supergrote Mo�t-fles (heet dat niet een methusalem?) werd door twee man getild, waardoor de lege glazen uit hun lijden werden verlost.

Een meneer van de Tafelronde hield een toespraakje en we applaudiseerden geloof ik op het goede moment. Jammer genoeg hadden we niks van zijn woorden kunnen verstaan, maar dat mocht de pret niet drukken.

Toen werden we – per bus – naar ons eerste restaurant gebracht. Dat was in ons geval Salathai, waar we werden vergast op een voorgerecht van heilbot-sat�, mini-loempia en nog een rolletje (waarvan ik de naam niet weet; ’t was koud en omhuld in een deegvelletje. Iemand?). Bij ons zaten twee medewerkers van Deloitte en Touche aan. De jongste was gered uit de klauwen van de zwarte kousenkerk, maar woonde nog wel bij zijn ouders op de Veluwe. Hij keek zijn ogen uit. Zeker toen Maja (toepasselijk gekleed in een streepjes-outfit) naast het tweetal kwam zitten.
Maja wilde niet zeggen wat ze voor de kost deed (“Dat wil je niet weten!” “Jawel!” “Alleen als je straks met me danst!” “Nee!”), maar Brrrr gelooft dat ze etaleur is. Ik twijfel eraan, want ze was duidelijk geen homo.

Samen met Carmen en Danny liepen (!) we naar onze volgende stop: Rozegeur en Maneschijn. Geserveerd werden parelhoenboutjes. Toevallig wel ��n van Mowl’s favoriete hapjes.
Carmen komt uit Hong Kong. Of liever: haar ouders komen d’r vandaan. Danny niet. Ze vertelden over de twee traditionele bruiloften die ze hadden gehad. Ik moest denken aan The Wedding Banquet. In deze film gaat het ook over een gemengd stel en een onvermijdelijke tradtionele bruiloft. Maar Carmen kende die film niet. Misschien had ik de Chinese naam van de film moeten gebruiken?

Tot slot gingen we naar het Posttheater, waar een afsluitend feest was. D’r was een prima band en we hebben zowaar gedanst (jawel!) op een uitgebreide Abba-medley.
Veel gekker moet het niet worden. Dus hierna was het al snel mooi geweest.

Maar gerend hebben we niet.

Op de bovenste foto staat links Peter. Hij is ��n van de mannen van de Arnhemse Tafelronde die het allemaal had georganiseerd.

Overigens had ik Rood Petje nog verwacht. Maar niets gezien.