De barsten van het gezicht zijn op vlakken van berouw neerslachtig.

Het licht in de ruimte viel ovaal naar beneden en de muren bleken duister. Een mysterieuze man met een leren gewaad betrad onaangekondigd de ruimte binnen en keek geniepig om zich heen. Ik liep op de man af om hem van zijn antwoord te verlossen.

“Kan ik u ergens mee helpen meneer, komt u ook dansen?” vroeg ik.

“Nee, ik kom alleen kijken” antwoordde de man. “Dit lijkt me een zware dans die je niet alleen mag dansen. Dat plafond is overigens ook erg laag voor een groep dansers, vindt u niet.” zei de man barstig.

Zijn bril leek zich te begeven, dacht ik. Uit de man z’n ogen rolde een traan van dorstigheid en de ontroering sprak in de mimiek. Ik liet niets blijken.

“Heb vroeger ook aan ballroom-dansen gedaan, maar nu kan ik alleen nog de Engelse wals.” reageerde ik sussend. “O ja?” “Erg hoor, hoe snel je het vergeet.” herhaalde ik “O ja, zoals ik het zie is er geen ontkomen aan.” zei de Japanse man volmondig.

“Ik kan wel de Quickstep, Jive, Tango, o ja, ik badminton nog, maar Linedancing is geen dans voor in je uppie, maar meer een diner voor twee. Mij niet gezien.” riep de man. Terwijl hij zijn Rumba-beweging in slowmotion liet glijden over de vloer.

De meneer haalde even adem en knikte naar me, vervolgens ging hij zitten in een stoel van leegte.

“Als toeschouwer ben ik welkom hier.”