Je hoort me er weinig over, omdat het zo zelden voorkomt. Maar vannacht hadden we het, Brrrr en ik: ruzie.

Achteraf is de reden vaak zo onduidelijk. Het had iets met roken te maken. We hadden afgesproken dat àls Brrrr weer zou willen roken, hij het niet meer in huis zou doen. En hij had het toch gedaan. Zoiets. Kwalijk wellicht, maar geen reden om met een scheiding te dreigen.

In de nacht reed hij weg, mijn grote liefde, de stad in. Waar hij overigens niemand vond om zijn woede op uit te leven. En ik ging naar bed, eenzaam en alleen.

Ik heb geleerd om niet met ruzie uit elkaar te gaan. Dus Brrrr’s vertrek sneed door mijn ziel.

Maar vanmorgen opende ik mijn ogen en lag hij weer naast mij.

We hebben alsnog de juiste woorden gezegd.

(Als jij van me af gaat, mag ik dan met je mee?)