In de herfst krijgt de twijfel gelijk. De wereld vergaat een beetje, om het eens te proberen. Simon Carmiggelt

Een man op de stoel zwaaide met een witte zakdoek op de maat van de Hollandse liedjes uit de radio.

“Kijk dan toch.” schimpte de vrouw naast Tante. Ze wees naar de man.

“De televisie is uit.” zei Tante. “Waar komt die muziek vandaan?”

“Uit de radio.” zei ik.

“Ik zie niks.” zei Tante.

“Hij staat in de kast.” zei ik.

“Ik kom nergens aan.” zei Tante. Ze schudde haar hoofd.

“We kunnen iemand inhuren.” zei de vrouw naast Tante. Die reageerde niet.

“Dan kunnen we gewoon weer thuis wonen.” zei de vrouw.

“Wat zeg je?” zei Tante. “Ik versta niks.”

“Vast niet.” zei de vrouw. “Ik zei dat we hier weg moeten.”

Tante was even stil. De vrouw naast haar keek weer naar de man met het zakdoekje.

“Het is klote.” zei Tante. Ze draaide haar hoofd naar de vrouw. Die wees naar de man.

“Kijk dan toch.” schimpte ze.