Dichter: iemand die zich de schouders aftast naar vleugels. Erik van der Eede

“Wat moet dat?”

De jongen wiens schouder ik beroerde draaide zich geschrokken om. Ik, op mijn beurt, deinsde terug voor zijn reactie. Ik stokte.

“Je riem.” verklaarde ik dan. Ik wees naar de band van zijn schoudertas. Die hing schuins over zijn rug. “Hij is gedraaid.” ging ik verder. Mijn mond voelde droog terwijl ik dit zei. De donkere ogen van de jongen schoten heen en weer. Hij peilde me.

“Mafkees.” oordeelde hij tenslotte. Hij draaide zich weer terug om. Mijn hart bonkte. Wanneer leerde ik nou die neiging om te rechten wat gedraaid was in te tomen? Dat moest ooit misgaan. Terwijl ik stond bij te komen, zag ik de hand van de jongen naar zijn rug gaan. Hij fatsoeneerde de riem. Daarbij zag hij me kijken. Hij glimlachte.

“Bedankt.” zei hij.

[Ik voelde me kleuren en liep weg van het plaats delict. Er was weer een neuroot bijgekomen.]