Het zal mijn eigen voortschrijdende leeftijd zijn, waardoor de tijd steeds sneller lijkt te gaan. Da’s logisch, want voor een zuigeling is een dag een groter deel van zijn of haar bestaan, dan voor een volwassene. Relatief wordt elk uur daardoor steeds korter. Uiteindelijk vliegen de dagen en is er weer een maand voorbij.
Als kind kon ik verlangend uitkijken naar een gebeurtenis. “Nog maar zeven nachtjes slapen.”, zei mijn moeder dan. Zeven nachtjes! God had in die tijd het universum geschapen! En dan nog es een dag genikst ook.
Zeven werd zes, zes werd vijf en ineens hoefde ik nog maar één nachtje te slapen.
Die nacht, dat laatste nachtje, daar leek geen einde aan te komen. Ik ging extra vroeg naar bed, om maar zo veel mogelijk van die tijd in slaap door te brengen. Maar als je dacht dat ik dan kon slapen: nop. De spanning voor wat er die volgende dag te gebeuren stond hield me klaarwakker. En dan duurt zo’n nacht nog es vele malen langer.

Ik heb heimwee, naar dat ongeduldige. Naar het enthousiaste niet-kunnen-wachten-tot-het-zover-is.

En in de tussentijd speelt The September-Song door mijn hoofd.