Hij rilde nog van afschuw, de jongen die uiteindelijk toch was terechtgekomen.

“Ik volgde de pijlen,” vertelde hij, “want die staan er niet voor niks. En zo kwam ik binnen, door de deur die alvast geopend was.”

Hij ademde in en slikte – nu ging het komen.

“Maar toen ik wegwilde, leidde de richting naar een dichte deur, die ik met geen macht kon ontsluiten.” Zijn wenkbrauwen puntten omhoog.

“Uiteindelijk ben ik maar teruggekeerd naar de toegangsdeur en heb daar om hulp geroepen.” Hij deed het voor: “Help! Help!”

Nu sperde hij zijn ogen.

“Maar niemand die me hoorde en niemand die er kwam. Ik was daar moederziel alleen. Ik heb me nog nooit zo vreselijk bang gevoeld.”

Het was ongelogen, zag ik, afgaande op zijn rode kleur en tekenen van hoge bloeddruk.

“Maar wat vindt u,” vroeg hij na een tijdje, “zijn al die maatregelen eigenijk allemaal wel echt nodig?”