Hij gromde of maakte tenminste een geluid dat daarop leek.

“Overal zie ik ze genieten van de sneeuw,” zei hij, op een toon waarop ik me afvroeg of hij daar wel zo blij mee was. “Ze rijden op sleetjes en schaatsen op de bevroren plassen, maar weet je wat ik mis?”

Ik wist het niet.

“Sneeuwpoppen,” zei hij, “ik zie nergens meer sneeuwpoppen. Ik heb de vaders iglo’s zien bouwen, met emmers aangedrukte sneeuw – alsof die kinderen dat zelf niet kunnen doen, trouwens, hè, alsof ze bang zijn dat die koters hun handjes bevriezen, ofzo – iglo’s dus en sneeuwballen gooien, waarvan ik me nu begin af te vragen of die ouders ze ook alvast kant en klaar hebben ingekocht – zou zomaar kunnen, denk ik – maar sneeuwpoppen? Nergens.”

Hij liet de opgebouwde stoom door zijn getuite lippen ontsnappen.

“Een toekomst zonder sneeuwpoppen,” misnoegde hij, “daar moet je toch niet aan denken.”