Alleen dode mensen hebben luide muziek nodig. Alice Walker (1944)

“Wat ’n verhaal.” zei ik, licht opgetogen omdat ik weer wat om over te schrijven had.

“Ja.” zei Brrrr, die me begreep. Ik had ’t over dat moment dat ie de was was gaan vouwen, boven, op de slaapkamer, en dat Pimmetje zich behaaglijk naast ‘m op ’t bed had gerold, totdat Brrrr ’n cd aanzette en ie schielijk de benen nam.

“Céline Dion was ’t toch?” zei ik begripvol. Brrrr keek me verbaasd aan.

“Nee,” zeidie, “die kan ie goed hebben. Nee, ik zette Annie Lennox aan toen ie ‘m peerde.”

“Ach.” zei ik. Ik keek wat teleurgesteld naar de slapende kater.

[“Dat heeft ie niet van mij.” moest ik zeggen. Voor ’t geval dat.]