 |
|
“Kan ik u blij maken met dit?” vroeg de caissière. Ze hield een in cellofaan verpakt paar handschoentjes omhoog. De Olympische ringen stonden erop afgebeeld.
“Jawel.” zei ik.
“Nee hoor.” zei Brrrr tegelijkertijd. Ik keek hem aan.
“Wat moeten we er mee?” vroeg hij mij af.
Ik haalde m’n schouders op.
“Gewoon.” zei ik. “Het is gratis.”
Want zo ben ik, hè. Weggooien kan altijd nog. Voor niks gekregen is altijd meegenomen. Zo gaan die dingen.
Brrrr zuchtte en gaf toe.
[Tot mijn voller tevredenheid kregen we de handschoentjes mee. De caissière had haar verwarring overwonnen en mij gelijk gegeven. Mooi zo. Thuisgekomen hebben we het setje alsnog in de kliko gegooid.]
Hm, die handschoentjes hadden anders goed gepast bij de oranje ‘zet ‘m op’-muts van het Kruidvat!
wat is de kliko?
{Mowl: de mini-container waarin we ons vuilnis verzamelen.}
Wat hebberig zeg… 😉 Zou dit soort gedrag nou ook worden voorgeschreven in de inburgeringscursussen van Rita?
{Mowl: ik hoef niks te vrezen. Kijk maar.
Even off topic: Woef woef
{Mowl: blaffende honden.}
goed dat je hem thuis in de kliko hebt gegooid ipv in een openbare vuilnisbak… want dan schijn je de milieuwet te overtreden (het moet ook niet gekker worden).
{Mowl: waar gaan we heen?}
Ik vroeg of de kassière ze misschien zelfde wilde hebben. Het formaat van haar handen kwam meer overeen met dat van de handschoentjes.
{Mowl: niks d’r van. De handschoentjes zijn van mij!}