Ik zou zowat de gordijnen toedoen, een neiging om me af te sluiten – de wereld uit te bannen, die ik bepaaldelijk als zielseigen bij me herken. Ik beheers de verleiding van deze aandrift en ga in plaats daarvan naar buiten, waar het grijst en nevelt.

Maar toch: het verlicht en verlucht evenzeer. Ik wandel en kom boven, zogezegd. Om er nog een vergelijking aan toe te voegen, vult elke ademteug het gat waarmee ik deze ochtend was wakker geworden.

Bij een keramiekzaak houd ik halt. Neem me mee staat er op een doos met stenen geschreven. Het is gratis en voor niks en dus aan mij besteed. Ik grabbel en kijk naar binnen. Een jongen met een mondkapje zwaait. Hij lacht, denk ik.

In de steen staat Pessimisme gekerfd. Eén woord, meer niet.

Ik stop hem bij me, terwijl ik terugzwaai.

Ik moet naar huis, denk ik, de gordijnen sluiten.