De mens is biologisch gezien het verschrikkelijkste van alle roofdieren, en bovendien het enige dat systematisch de eigen soort als prooi kiest. William James

“Au!” riep ik en greep naar m’n nek. Tegelijk deinsde ik achteruit.

“Wat is d’r?” vroeg Brrrr.

“Ik ben gestoken.” zei ik.

“Door ’n bij?” vroeg ie. Ik schudde m’n hoofd.

“Nee.” zei ik. “Of: ja. Ik weet ’t niet.” Ik wreef over de steekplek. “’t Was wel iets geel-zwarts.” wist ik. “Maar te klein voor ’n bij. Denk ik.” Ondertussen was ik van de plaats delict opgestaan en weggelopen. Brrrr volgde me ’t park uit. “Rotbeest.” mompelde ik achteromkijkend, om te zien of ik door ’t roofdier nog gevolgd werd.

“’t doet pijn.” voelde ik.

“Ik weet eigenlijk niet zo goed wat je moet doen als iemand gestoken is.” zei Brrrr. Ik bleef staan.

“Uitzuigen.” zei ik hoopvol.

“Ja, dahag.” zei Brrrr.