Zonder de wind zouden de wolken niet weten waarheen. Tomi Ungerer

Onderaan de straat stond een vrouw op de hoek – maar het kon ook een meisje zijn dat te ver was doorgegroeid. Haar lange blonde haar droeg ze in een staart. Ze liep in een strakke grijze trainingsbroek. In haar ene hand hield ze een energiedrankje en een sleutelbos met een roze pluim – in de andere had ze een telefoon in een roze foedraal. Ze was er net in aan het praten, toen ik langs liep.

Ik hoorde niet waar ze het over had.

Toen ik even later terugkwam, stond ze er nog. Ze was nog steeds in gesprek, zag ik.

Eerst hoorde ik de toon van haar stem: die was lichter dan ik had vermoed. Als ik haar alleen zou horen, zou ik me haar misschien hebben voorgesteld als een model. Met mijn ogen dicht klonk ze werelds en verfijnd.

“Ik zit meestal op mijn kamer.” hoorde ik haar zeggen.