Het leven – ik had het zelf niet kunnen verzinnen.

Daar zit ik dan, in één van de rijkste landen van de wereld. Alle dagen eten en drinken. Armoede gaat aan mijn deur voorbij. En toch heb je van die periodes.

Misschien ken je het wel. Je voelt je nutteloos, overbodig, teneergeslagen. Als een peer zijn schilletje verliest, breken de tranen al bijna uit. Emoties gieren door je lijf. En je wordt er niet sterker door.

Ik heb het idee dat je dat hebt gemerkt. De stukjes waren misschien iets minder leuk dan anders. Je bent niet meer zo vaak wezen kijken. Je reageerde minder. Geeft niet, zou ik ook doen.

Maar wees gerust: Mowl heeft zich hervonden! Ik voel me als een boom, zo sterk (tenminste: als die boom een beetje sterk is, dan).

Dat komt goed uit. Want de lente is nu echt begonnen.

(Maar wat ik ècht niet zelf had kunnen verzinnen: teken. Waar zijn die nou voor nodig?)